«لغت نامه دهخدا»
[بَ] (ع ص) بارق. مبرق: ناقه بروق؛ ناقه که دم بلند کند که آبستنی نماید و آبستن نباشد. (از منتهی الارب). و رجوع به بارق و مبرق شود.
