بری ء

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (ع ص) پاک از چیزی و بیزار. (منتهی الارب). بیزار. (دهار). بی جرم. (نصاب). خِلْو. طِلق. (منتهی الارب). ج، بَریئون، بُرَآء، بِراء، أبراء، أبرئاء، أبریاء، بُراء، بِراء. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) : اننی بری ء مما تشرکون. (قرآن 6/19 و 78). اَنّی بَری ءٌ ممّا تشرکون. (قرآن 11/54)؛ من بیزارم از آنچه شرک می آورید. انی بری ء منکم. (قرآن 8/48)؛ من از شما بیزارم. ان الله بری ء من المشرکین. (قرآن 9/3)؛ همانا خداوند از مشرکان بیزار است. أنا بری ء مما تعملون. (قرآن 10/41، 26/216)؛ من از آنچه انجام میدهید بیزارم. و رجوع به سورهء 4 (النساء) آیهء 112 و سورهء 11 (هود) آیهء 35، و سورهء 59 (الحشر) آیهء 16 از قرآن کریم شود. بری. و رجوع به بَری شود. || به شده از بیماری. ج، بِراء. (منتهی الارب).