بری داشتن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ] (مص مرکب) منزه کردن. پاک داشتن. دور داشتن :
دلقت بچه کار آید و تسبیح و مرقع
خود را ز عملهای نکوهیده بری دار.
سعدی (گلستان).
و رجوع به بری شود.