بریدنگاه

«لغت نامه دهخدا»

[بُ دَ] (اِ مرکب) محل بریدن. جای بریدن. مَقطَع. محل تقاطع. (دانشنامهء علائی ص 39): مُشدَّخ؛ بریدنگاه از گردن. (منتهی الارب).