برینه

«لغت نامه دهخدا»

[بُ نَ / نِ] (اِ) برینک. برین. قاچ. (یادداشت مرحوم دهخدا): شبطه؛ برینهء خربزه. (مهذب الاسماء). و رجوع به بُرین شود. || کارد (؟). (یادداشت مرحوم دهخدا) :
از این بدخو بِبُر از پیش آنک او
نهد بر سینه ت آن ناخوش برینه.
ناصرخسرو.