آجیده

«لغت نامه دهخدا»

[دَ / دِ] (ن مف، اِ) آجده. آژده. نگنده. و گیوهء آجیده آن است که کف آن را از برون سوی با ریسمان محکم، خانه خانه بافته باشند. || نوعی از بخیه کوتاهتر از کوک و شلال.
-آجیدهء سوهان؛ درشتیها و ناهمواریهای روی سوهان.