«لغت نامه دهخدا»
[پِ دَ] (ق مرکب) مانند پدر. همچون پدر : پدروار با درد جنگ آورد جهان بر جهانجوی تنگ آورد.فردوسی. پدروارش از مادر اندر پذیر وزین گاو نغزش بپرور بشیر.فردوسی. ترا بود باید نگهبان اوی پدروار لرزنده بر جان اوی.فردوسی. سه سالش پدروار از آن گاو شیر همی داد هشیار زنهار گیر.فردوسی. والا پسر صاحب عادل که پدروار شد بر هنر و ملک هنرمندی والی.سوزنی. پدروان. [پِ دَ] (اِخ) نام پهلوانی از پهلوانان گشتاسب : پدروان که بود از دلیران اوی چشنوان که بود از دبیران اوی.فردوسی. پدرود. [پَ / پِ](1) (اِ) وداع. بدرود. ترک گفتن چیزی و بدین معنی با کردن صرف شود : برآمد خروشیدن کرّنای تهمتن برآورد لشکر ز جای... پراندیشه جان جهاندار شاه دو فرسنگ با او بیامد براه ورا کرد پدرود و خود بازگشت باندیشه و درد انباز گشت.فردوسی. سبک شاه را زال پدرود کرد دل از رفتنش پر غم و دود کرد.فردوسی. چو او کرد پدرود تخت و کلاه چه گودرز و بهرام و کاوس شاه.فردوسی. از آن پس بپدرود با یکدگر بسی بوسه دادند بر چشم و سر.فردوسی. همی رفت با او [ فریبرز ] گو پیلتن بزرگان و گردان آن انجمن بپدرود کردن گرفتش کنار ببارید آب از مژه شهریار.فردوسی. بپدرود کردنش رفتند پیش که دانست کش باز بینند بیش.فردوسی. بپدرود کردن رخ هر کسی ببوسید با آب مژگان بسی.فردوسی. بهنگام پدرود کردن بماند بفرمان برفت و سپه را براند.فردوسی. پس آن ماه را شاه پدرود کرد تن خویش تار و برش پود کرد.فردوسی. یکدیگر را پدرود کردند. (تاریخ بیهقی). وقت آن است که پدرود(2) کنی زندان را. حافظ. - پدرود بودن، پدرود شدن، پدرود باش؛بسلامت باش. در پناه و حفظ خدا باش. تو پدرود باش و بی آزار باش همیشه به پیش جهاندار باش.فردوسی. همی گفت پدرود باش ای پسر که بی تو جهان را بد آید بسر.فردوسی. بقیدافه گفتا که پدرود باش جهان تا بود تار تو پود باش.فردوسی. بخرّاد گفت آن زمان شهریار که ای از ردان جهان یادگار بدان کودک تیز و نادان بگوی که ما را کنون تیره گشت آبروی که پدرود بادی تو تا جاودان سر و کار ما باد با بخردان. فردوسی. تو پدرود باش ای جهان پهلوان که جاوید باشی و روشن روان.فردوسی. اگر قطره شد، چشمه پدرود باد شکسته سبو بر لب رود باد.نظامی. || ترک. متروک. دور. جدا : مرا کردی چنان یکباره پدرود فکندی نام و ننگ خویش در رود. فخرالدین اسعد (ویس و رامین). مرا تا جان چنین پدرود باشد دلم از بخت چون خوشنود باشد. فخرالدین اسعد (ویس و رامین). - پدرود کردن؛ وداع کردن. بدرود کردن. ترک گفتن. رجوع به شواهد پدرود شود. (1) - در بهار عجم به ضم اول آمده است. (از غیاث اللغات). (2) - ن ل: بدرود. (دیوان چ قزوینی) ماه کنعانی من مس��د مصر آن تو شد