پرخواب

«لغت نامه دهخدا»

[پُ خوا / خا] (ص مرکب)نَوّام. ضُجعه. جُثمه. آنکه بسیار خسبد. مقابل کم خواب :
یافه کم گوی ای سنائی مدح او کز روی عقل
هیچ پرخوابی نجسته ست از طبیبان کوکنار.
سنائی.
|| خواب آلوده (صفتی چشم را) :
دو جادوش پرخواب و پرآب روی
پر از لاله رخسار و چون مشک موی.
فردوسی.
بگشا بشیوه نرگس پرخواب مست را
وز رشک چشم نرگس رعنا بخواب کن.
حافظ.
|| در جامه، که خَمَل بسیار دارد. مقابل کم خواب.