پریشان حالی

«لغت نامه دهخدا»

[پَ] (حامص مرکب)اضطراب. بدحالی. بدبختی. تنگدستی. تبه روزگاری :
دوست آن باشد که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگی.سعدی.
|| ملالت. دلتنگی.