پسته

«لغت نامه دهخدا»

[پُ تِ] (اِ) حریر بود که عطاران مشک در او بندند :
از نقش و از نگار همه جوی و جویبار
پستهء حریر دارد و وشی معمدا(1).معروفی.
پسته ای.
[پِ تَ / تِ] (ص نسبی) منسوب به پسته. از پسته. مثل پسته. فِستقی. || برنگ درون مغز پسته. سبزی روشن چنانکه سبزهء اول بهار. سبزی خوش. رنگی سبز که کمی بزردی زند. سبز پسته ای. || پسته فروش. || (اِ) دکان پسته فروش.
(1) - در متن چ طهران مغمد آمده و آن خطاست. وشی مُعَمَّد نوعی است از نگار جامه. (منتهی الارب).