پستی گرفتن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ گِ رِ تَ] (مص مرکب)فرود آمدن. تنزل. نزول کردن. نازل شدن :
چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت
هوا چون مغ آتش پرستی گرفت.
عنصری.
نالم به دل چو نای من اندر حصار نای
پستی گرفت همت من زین بلندجای.
مسعودسعد.
|| پست گشتن(1). کوتاه شدن. انحطاط. دنائت.
(1) - امروز پست گشت مرا همت بلند
زنگار غم گرفت مرا تیغ غم زدای.
مسعودسعد.