«لغت نامه دهخدا»
[پَ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ] (ن مف مرکب) پس مانده. باقی ماندهء طعام یا شراب پس از خوردن و آشامیدن کسی آنرا. سُؤر. نَغبه. غُمجَه، اسار: پس خورده بازگذاشتن. (تاج المصادر بیهقی). اِشتفّ فی الاناء کله؛ خورد تمامهء آب آوند را که پس خورده نماند. دِعِرم؛ شتری که آب پس خوردهء شتران را خورد. (منتهی الارب).