پگو

«لغت نامه دهخدا»

[پِ] (اِخ)(1) پایتخت قدیم مملکتی بهمین نام در بیرمانی. دارای 14هزار تن سکنه. اکنون ناحیه ای است از بیرمانی که مرکز آن رانگون است.
(1) - Pegou.