پویندگان

«لغت نامه دهخدا»

[یَ دَ / دِ] (اِ) جِ پوینده:
ز پویندگان هر که مویش نکوست
بکشت و بر ایشان برآهیخت پوست.
فردوسی.
ببالا ندارد جز این نیرویی
نپوید چو پویندگان هر سویی.فردوسی.
ز پویندگان هر که بد تیزرو
خورش کردشان سبزه و کاه و جو.
فردوسی.
بدینگونه از چرم پویندگان
بپوشید بالای گویندگان.فردوسی.
ط پویندگی.
[یَ دَ / دِ] (حامص) حالت و چگونگی پوینده. عمل پوینده.