پهلوانی سخن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ لَ سُ خَ] (اِ مرکب)سخن پهلوی. زبان پهلوی. ||(ص مرکب) که بپهلوی سخن گوید. که سخن و زبان پهلوی داند:
یکی پیر بد پهلوانی سخن
بگفتار و کردار گشته کهن.فردوسی.
ورا نام کندز بدی پهلوی
اگر پهلوانی سخن بشنوی.فردوسی.
ط پهلوانی سرود.
[پَ لَ سُ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) سرود بزبان پهلوی یا پارسی فصیح:
ترا گاه بزم است و آوای رود
کشیدن می و پهلوانی سرود.فردوسی.
بفرمود تا خوان بیاراستند
می و رود و رامشگران خواستند
برامشگری گفت کامروز رود
بیارای با پهلوانی سرود.فردوسی.
سخنهای رستم به نای و به رود
بگفتند بر پهلوانی سرود.فردوسی.
مغنی سحرگاه بر بانگ رود
بیاد آور آن پهلوانی سرود.نظامی.
ط پهلوانی سماع.
[پَ لَ سَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) سرود و آوای خوش به پهلوی یا پارسی فصیح:
بشنو و نیکو شنو نغمهء خنیاگران
بپهلوانی سماع بخسروانی طریق.
مسعودسعد.
ط پهلوان یوسف.
[پَ لَ سُ] (اِخ)شیرازی. رجوع به یوسف شیرازی... در حبیب السیر چ خیام (ج 4 ص 89) شود.