پیاله پیما

«لغت نامه دهخدا»

[لَ / لِ پَ / پِ] (نف مرکب) که پیاله پیماید. ||شرابخوار. (آنندراج). باده خوار. باده نوش. پیاله کش. جام گیر. صراحی کش. جام پیما. کشتی کش. دریاکش. لای نوش. می پرست. جام دار:
صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز
ای کوته آستینان تا کی درازدستی.حافظ.
و رجوع به مجموعهء مترادفات ص156 شود.
ط پیاله دار.
[لَ / لِ] (نف مرکب) که پیاله دارد. خداوند پیاله. صاحب پیاله. ||که محافظت پیاله با اوست. رکابدار. (لغت محلی شوشتر نسخهء خطی ذیل کلمهء رکابدار). ||شرابخوار. ج، پیاله داران. (از آنندراج):
میکرد گریه ساقی بر گرد لاله زاری
گویا به یادش آمد دور پیاله داران.آصفی.
ط ||نام نوعی از رستنی ها. رجوع به پیاله داران شود.