پیاله داران

«لغت نامه دهخدا»

[لَ / لِ] (اِ مرکب) جِ پیاله دار. ||تیره ای از دولپه ای بی گلبرک، بیشتر درختان منطقهء معتدلهء شمالی ازین تیره است و بیش از چهار صد جنس آن جنگلهای وسیع را تشکیل میدهند. چون میوهء آنها در پیاله ای که از بهم پیوستن برگکهای گل تشکیل یافته قرار گرفته است آنها را پیاله دار مینامند.(1)(گیاه شناسی گل گلاب ص276).
(1) - Cupuliferes.