پیروزه طشت

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ طَ] (اِ مرکب)طشتی از فیروزه. تشت فیروزه. || مجازاً، آسمان :
مرا دل چون تنور آهنین شد
از آن طوفان همی بارم بدامن
درین پیروزه طشت از خون چشمم
همه آفاق شد بیجاده معدن
اگر نه سرنگونسارستی این طشت
لبالب بودی از خون دل من.
خاقانی (از آنندراج).