پیرهن چاک

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / پیرْ هَ] (ص مرکب) که پیراهن وی دریده باشد. || جامه بتن دریده از مستی. مستِ دریده پیراهن :
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی دردست
نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان
نیمشب مست ببالین من آمد بنشست.
حافظ.