«لغت نامه دهخدا»
[تَ] (ن مف) پیسه. در پهلوی بمعنی نقش و نگار بسته و زینت شده و در فارسی بمعنی پیسه و ابلق و دورنگ سپید و سیاه. (فرهنگ ایران باستان ج 1 ص113). رجوع به پیسه شود.