پیش اوفتادن

«لغت نامه دهخدا»

[دَ] (مص مرکب) رجوع به پیش افتادن شود :
هر ساعت از مژگان خود خون دلم پیش اوفتد
این راز مانده بخت بد، اینست پیش افتاد من.
امیرخسرو.