پیشترین

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (ص عالی) صفت عالی مرکب از پیش و ترین. مقدم بر همه. سابق ترین (از لحاظ زمان) :
باز پسین طفل پریزادگان
پیشترینِ بشری زادگان.نظامی.
|| مقدمترین و سابقترین (از لحاظ مکان).