پیشکاره

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / رِ] (اِ مرکب، ص مرکب)رئیس و مهتر باشد. (اوبهی). || بمعنی پیشکار است که مزدور و خدمتگزار باشد :
ای که مه با کمال خوبی خویش
پیش روی تو پیشکاره بود.
عمادی شهریاری(1).
|| ماماچه و قابله. حاضنه. (منتهی الارب). || فرش اطاق مهمانخانه.
(1) - در آنندراج: میرخسرو.