پیغام دار

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ] (نف مرکب) که پیغام دارد. حامل پیغام. پیغام آور :
چو آورد پیش سکندر نهاد
به پیغام داران زبان برگشاد.نظامی.