آخورچی

«لغت نامه دهخدا»

[خُرْ] (ص مرکب، اِ مرکب)آخرچی. جلودار اسبان :
تو مگو کآن بنده آخورچیّ ماست
این بدان که گنج در ویرانه ها است.مولوی.
رجوع به آخرچی شود.