تارکروت

«لغت نامه دهخدا»

[رَ رو] (اِخ) از سانسکریت «تاره کروتی»(1). یکی از بلاد مغرب هند. رجوع به ماللهند بیرونی ص 155 شود.
(1) - tarakruti.