تاریک روشن

«لغت نامه دهخدا»

[ری رَ / رُو شَ] (ص مرکب، اِ مرکب)(1) تاریک و روشن. صبحگاه که هنوز هوا تمام روشن نشده است. آن وقت از صبح که هوا گرگ و میش است. آن گاه صبح که هوا نه تاریک تاریک و نه روشن روشن است. زمانی از صبح که تاریکی و روشنایی بهم آمیخته بود. بین الطلوعین. ||(اصطلاح نقاشی) سایه روشن.
.
(فرانسوی)
(1) - Clair-obscur