تازه باغ

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ] (اِ مرکب) باغ خوش و خرم. باغ باطراوت :
فروزنده در صحن آن تازه باغ
ز می شبچراغی بشب چون چراغ.نظامی.
رجوع به تازه شود.