تازه برگ

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ بَ] (ص مرکب) تر. خرم. پرطراوت. جوان :
بسان درختی بود تازه برگ
دل از کین شاهان نترسد ز مرگ.فردوسی.