تازه بوم

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ] (اِ مرکب) جا و مقام تازه. منزل خوش و نیک. سرزمین خرم :
بفرمود تا نامداران روم
برفتند صد مرد از آن تازه بوم.فردوسی.
فرستاده برگشت از آن تازه بوم
بیامد بنزدیک پیران روم.فردوسی.