تازه گوی

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ] (نف مرکب) نو گوینده. نو سراینده. ||مجازاً، تازه سخن. نوپرداز. نیکوگفتار. نغزسخن (و جمع آن تازه گویان آید) :
بساز لب تازه گویان زند
ره نغمهء آبدار سخن.طغرا (از آنندراج).