«لغت نامه دهخدا»
[شِ فَرْ را] (اِخ) طاش فراش. حاجب سلطان مسعود غزنوی بود و به حکمرانی اصفهان و گرگان و طبرستان رسید و منصب سپهسالاری لشکر یافت. در سال 430 ه . ق. طایفهء شبانکاره را از نواحی اصفهان براند. در زبده التواریخ (نسخهء موزهء بریتانیا ورق 4 ب) آمده: عمید ابوسهل حمدونی با تاش فراش و لشکریان بسیار به اصفهان رفت و ملک علاءالدوله ابوجعفر بهزیمت شد و آن دو، خزاین و سرای وی را غارت کردند و شیخ حکیم ابوعلی بن سیناء وزیر ملک علاءالدوله بود، پس عسکر طاش فراش کتابخانهء ابوعلی را غارت و اکثر تصانیف و کتب وی را بخزانهء کتب غزنه نقل کردند... (تتمهء صوان الحکمه چ لاهور ج1 ص56). رجوع به تاریخ مغول تألیف عباس اقبال ص381 و اخبارالدوله السلجوقیه چ محمد اقبال ص6 و تاریخ الحکماء ابن القفطی ص425 و فهرست تاریخ بیهقی چ فیاض و تاریخ کرد تألیف رشید یاسمی ص189 شود.