تأویلی

«لغت نامه دهخدا»

[تَءْ] (ص نسبی) منسوب به تأویل و تفسیر سخن :
چون بمشکلهای تأویلی بگیرم راهشان
جز بسوی زشت گفتن ره ندانند ای رسول.
ناصرخسرو.
رجوع به تأویل شود.