تباین کلی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ یُ نِ کُلْ لی] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) (اصطلاح منطق) هرگاه نسبت بین دو مفهوم کلی چنان باشد که مفهوم یکی بر هیچ یک از مصادیق دیگری منطبق نگردد، آن نسبت را تباین کلی نامند مانند مفهوم انسان و سگ و مرجع تباین کلی به دو قضیهء سالبهء کلیه است. (از تعریفات جرجانی) (از کشاف اصطلاحات الفنون ج1 ص173).