تبأن

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَءْ ءُ] (ع مص) (از «ب ءن»)(1) در پی راه و نشان قدم شدن. (منتهی الارب). ایز گرفتن: تبأنت الطریق و الاثر؛ در پی راه و نشان قدم شدم. (منتهی الارب): ایزش را گرفتم.
(1) - این کلمه بدین صورت بر قاعدهء کرسی همزه نیست و اصح آن است که با کرسی «و» نوشته شود. رجوع به لغت بعدی شود.