تبجر

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَجْ جُ] (ع مص) تبجر نبیذ؛ کناره کردن در نوشیدن نبیذ(1). (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). بسیار نوشیدن نبیذ خرما را. (شرح قاموس): تبجر النبیذ؛ الح فی شربه. (تاج العروس) (اقرب الموارد) (قطر المحیط).
(1) - مأخذ منتهی الارب که ناظم الاطباء نیز از او نقل کرده در ترجمهء «الح» به «کناره کردن در...» معلوم نگردید.