«لغت نامه دهخدا»
[تَ لَ / لِ اُ دَ] (مص مرکب) تبخاله برآوردن. تبخاله زدن. تبخاله دمیدن : تبخاله ترا بر لب شیرین ز تب افتاد بر رشتهء جانم گرهی بوالعجب افتاد. آصفی (از آنندراج). رجوع به تبخال و تبخاله و دیگر ترکیب های این دو شود.