«لغت نامه دهخدا»
[تَ] (ع مص) به شاش داشتن. (اقرب الموارد). شاشانیدن : فی القاثاطیر و استعمالها فی التبویل و الزرق. (قانون ابوعلی سینا چ طهران ص 268).
