«لغت نامه دهخدا»
[تَ بَ هْ شَ / شِ] (ص مرکب)ج، تبه پیشگان. تباهکار. تبه کار. که پیشه و کارش بر تباهی و فساد باشد. که پیشه اش تباه باشد. رجوع به تباهکار و تبه کار شود.