تبه کار

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَهْ] (ص مرکب) گنه کار و ضایع کار. (ناظم الاطباء). تباه کار :
تبه کار را چاره باید گزید
که آسان ترین چاره آید پدید.(گرشاسبنامه).
رجوع به تباه کار شود.