تپنک

«لغت نامه دهخدا»

[تُ پَ] (اِ)(1) تبنک و دریچهء زرگری. (ناظم الاطباء).
(1) - ظ. تُپنَگ و تبنک وتنپگ است و این بیت عنصری هم دلیل آن :
تپنگ ار کژ نهد کسی بی شک
ریخته کژ برآید از تپنگ.
رجوع به تبنک و تپنک در همین لغت نامه شود.