تجلجل

«لغت نامه دهخدا»

[تَ جَ جُ] (ع مص) بزمین فروشدن. (زوزنی). فرورفتن بزمین. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط): و فی الحدیث: ان قارون خرج علی قومه یتبختر فی حله له فامرالله الارض فاخذته یتجلجل فیها الی یوم القیامه. (اقرب الموارد). || جنبیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط): تجلجلت قواعدالبیت؛ ای تضعضعت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || تجلجل امر؛ خطر و اختلاج آن. (اقرب الموارد) (قطر المحیط).