تجلی ذاتی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ جَلْ لیِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) تجلیی است که مبدأ آن ذات بود بی اعتبار صفتی از صفات، هرچند که این تجلی جز بواسطهء اسماء و صفات حاصل نمیشود. چه حق تعالی از حیث ذات بر موجودات تجلی نکند و تجلی او از وراء حجابی از حجابهای اسم بود. (از تعریفات). و رجوع به تجلی شود.