آل حسنویه

«لغت نامه دهخدا»

[لِ حَ سَ یَ] (اِخ) حسنویه، پسر حسین برزگانی، از سران یکی از قبایل کرد، در نیمهء اول مائهء چهارم هجری قسمت عمدهء کردستان و بلاد دینور و همدان و نهاوند و قلعهء سرماج را بتصرف خود آورد. پس از مرگ او عضدالدولهء بویهی متصرفات او را مسخر کرد، لکن بدر پسر حسنویه را از جانب خویش در همان ناحیت حکومت داد. بدر بر اعتبار و اقتدار خود رفته رفته بیفزود تا آنجا که خلیفه باو لقب ناصرالدوله داد. پس از بدر یکی از احفاد او ظاهرنام بجای او نشست لکن یک سال بیشتر در این مقام نماند و شمس الدولهء دیلمی او را از مقر خود براند و کمی پس از آن زمان ظاهر کشته شد.
حسنویه پسر حسین مؤسس این سلسله (348-369 ه .ق .)، ناصرالدوله بدربن حسنویه مکنی به ابوالنجم (369-405)، ظاهر هلال بن بدر (405-406).