«لغت نامه دهخدا»
[اِ] (ع اِ) استاج. (منتهی الارب). چوبکی میان کاواک که بر آن پنبهء ریسیده را برای تافتن پیچند و چیزی که رشته را از دوک بر آن پیچند. ماشوره.
