اسکنبیل

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کَمْ] (اِ)(1) (در خوار) نام درختچه ایست فاقد برگ و در اطراف کویر و نقاط خشک و شوره زار روید. اسکنبول. اسکمبول. اسکمیل. بُتو. رِسو. فُغ. و از آن دو گونه در ایران دیده شده است(2).
(1) - Calligonum sp. (یعنی نوع آن مشخص نشده است) [ Calligon. ] .
(2) - از اینقرار: اول Calligonum osmosum، دوم Calligonum persicum.