ابن رشیق

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ رَ] (اِخ) ابوعلی حسن بن رشیق. پدرش مملوک محرَّر رومی بوده و زرگری پیشه داشته. بین 385 و 390 ه .ق . در مسیله از شهرهای افریقیه متولد و456 یا 463 در شهر مازر(1) واقع در صقلیه درگذشته است. او ادیبی لغوی و شاعر بود و در قیروان معز بالله فاطمی را مدح میگفت. وقتی در آنجا فتنه ای افتاد و قبائل عرب این شهر را غارت کردند. معز بالله، و ابن رشیق با او، به مهدیه گریختند خلیفه بدانجا رحلت کرد و ابن رشیق به صقلیه رفت. از تألیفات اوست: عمده در نقد شعر. قراضه الذهب فی نقد اشعار العرب. کتاب الشذوذ در لغت. کتاب الانموذج. (از بغیه الوعاه) (ابن خلکان).
(1) - Magzara.