باز جره

«لغت نامه دهخدا»

[زِ جُرْ رَ / رِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) نوعی باز. شاهین :
از شکوه عدل و امن او تذرو و کبک را
باز جره زقه داد و چرغ زیر پر گرفت.
مسعود سعد.