باز زدودن

«لغت نامه دهخدا»

[زِ / زُ دَ] (مص مرکب)زدودن. پاک کردن :
غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت
ز خیل شادی روم رخت زداید باز.حافظ.