باطل ستیز

«لغت نامه دهخدا»

[طِ سِ] (نف مرکب) بر باطل ستیزنده. که نه بر حق ستیزد. آنکه جنگ به ناحق کند. (آنندراج) :
ز حق دشمنی چند باطل ستیز
ببین(1) چون کند حق ز باطل گریز.
نظامی (از آنندراج).
(1) - ن.ل: مکن، در اینصورت شعر شاهد باطل ستیز نخواهد بود.